شرح وظایف اداره

اداره عشایر:

(1) – مطالعه و شناسایی امکانات و نیازمندی های عشایر در مورد امور کوچ و اسکان.

(2) – تهیه و تنظیم و اجرا و نظارت بر اجرای طرح های عمرانی و نوسازی مربوط به امور عشایر.

(3) – فراهم آوردن موجبات اسکان عشایر باهمکاری وزارت کشور و سایر ارگان های ذیربط.

(4) – تهیه و تنظیم برنامه های مربوط به نوین کردن سیستم دامداری سنتی عشایر به دامداری صنعتی و اصلاح روشهای بهره برداری از منابع دامی از طریق ایجاد ایستگاه های استقرار و انتظار دام، پرواربندی و تامین علوفه زمستانی برای دام و ایجاد کشتارگاه های صنعتی و سردخانه و کارخانجات تهیه غذای دام و تبدیل فرآورده های دامی، راساً یا از طریق ارشاد و حمایت در راستای تاسیس تعاونی ها و شرکت های سهامی دامداری.

(5) – احداث و نگهداری گذرگاه و آبشخور و پناهگاهها و انبارهای ذخیره علوفه دام و تامین آب راساً و یا با خودیاری عشایر.

(6) – نظارت بر نحوه چرای دام در مراتع عشایری از لحاظ رعایت ضوابط فنی و علمی مرتعداری در جهت حفظ مراتع کشور.

(7) – کمک به ایجاد واحدهای تولیدی تعاونی و گروهی نظیر علوفه کاری، مرغداری، تولید عسل، کشاورزی، کشت گیاهان صنعتی و دارویی و صنعتی کردن این نوع تولیدات از طریق احداث تاسیسات زیربنایی، احداث رایگان و اعطای تسهیلات.

(8) – تهیه، تنظیم، اجرا و یا همکاری در اجرای برنامه های آموزشی عشایر در مورد تغذیه دام، استفاده صحیح از مراتع، دامداری، دامپروری، بهداشت محیط، خدمات دامپزشکی، توسعه صنایع دستی و پیشگیری از بیماری‌های دامی.

(9) – کمک به بازاریابی، حمل و فروش فرآورده های دامی و صنایع دستی عشایر اسکان یافته.

 (10) – فراهم کردن تسهیلات اعتباری در حد برنا مه های مصوب و نظارت بر مصرف آن .

(11) – کمک به تشکیل تعاونیهای تولید، توزیع ، مصرف در مناطق دامداری متحرک اسکان یافته.

(12)- همکاری با سایر سازمان های دولتی و غیر دولتی ایجاد هماهنگی در برنامه های عمرانی و آموزشی مناطق عشایر اسکان یافته.

اخبار اداره

درباره اداره:

عشایر کوچنده به مردمی اطلاق می‌شود که به طور همزمان دارای سه ویژگی زیر باشند:

الف - ساخت اجتماعی عشیره‌ای مبتنی بر سلسله مراتب ایلی

ب - اتکای اصلی معاش به دام و دامداری

پ - شیوه زندگی شبانی مبتنی بر کوچ

جامعه عشايري كشور، جامعه اي است کاملاً مولد و میراث دار هویت دینی و فرهنگی کشور که زندگی آنها بر مبنای کوچ و بهره برداری از شرایط اقلیمی و طبیعی و با تکیه بر دامداری بنا نهاده شده است. این شیوه زندگی که از ابتدای خلقت در اکثر کشورهای جهان جاری بوده است، بهترین شیوه تولید و بهره برداری از منابع طبیعی و ضامن حفظ محیط زیست و منابع پایه به شمار می رود.

جامعه عشایری با وجود دارا بودن کمتر از 2 درصد جمعيت كشور (حدود 1.2 میلیون نفر)، نقشی بسیار مهم و حیاتی در تولید و اقتصاد کشور ایفا می کند. این جامعه به عنوان یکی از جوامع سه گانه کشور در کنار جوامع شهری و روستایی، با داشتن بالغ بر 24 ميليون راس دام (حدود 25 درصد دام سبك كشور)، بيش از 20 درصد گوشت قرمز و پروتئین موردنیاز را توليد کرده و نقش بارزي در ساير فرآورده‌های دامي دارد. همچنین بیش از 35 درصد صنايع دستي توليدي كشور، با همه ارزشهاي تاريخي و هویت فرهنگي كه اين صنايع دارند، توسط عشایر توليد مي شود. از سوی دیگر، حدود 38 درصد مراتع كشور در اختيار این قشر زحمتکش و تولیدکننده است و در عرصه‌اي حدود 59 درصد مساحت كشور پراكنده هستند.

عشایر، علاوه بر مولد بودن، مرزبانان امینی برای کشورند و هر چادر عشایری به منزله یک کارگاه تولیدی و یک پاسگاه انتظامی برای کشور است. اهمیت عشایر و نقش مهم آنها در تامين امنيت كشور به ویژه در مناطق مرزي و دور افتاده انکارناپذیر است. عشایر ایران علاوه بر اينكه خود توليدكننده هستند، مشاغل زیادی را در خارج از جامعه عشايري در زمينه های صنعتي، بارزگاني و خدمات پشتيباني مي كنند.

با وجود این، اين جامعه با اين خدمات و جايگاه ارزشمند، كمترين بهره را از خدمات و امکانات موجود در کشور داشته و در عین حال، با كمترين توقع، بيشترين خدمت را به كشور  عرضه مي کنند. از این رو ضرورت برنامه‌ریزی و ارائه خدمات مناسب و متناسب با شان و منزلت و نيازهاي آنها، کمترین کاری است که می توان در قبال آنها انجام داد.

سازمان امور عشایر ایران به عنوان یک سازمان فرابخشی و ویژه خدمات‌رسانی به عشایر ایجاد شده است تا ضمن ارائه خدمات لازم به عشایر، سیاستگذاری، تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری های مناسب را با هدف ساماندهی به کوچ و اسکان عشایر انجام دهد.

در حال حاضر، این سازمان با در اختیار داشتن کارکنانی مجرب، دلسوز و آشنا به مسایل عشایری و با دارابودن 28 اداره استانی (در سطوح اداره کل، مدیریت، اداره و نمایندگی) در سراسر کشور به ارائه خدمات به عشایر عزیز می پردازد. این خدمات را می‌توان در دو بخش ساماندهی به کوچ و ساماندهی به اسکان دسته بندی کرد. در حقیقت، انتخاب شیوه زندگی (کوچ یا اسکان) بر عهده خود عشایر است و این عشایر هستند که انتخاب می‌کنند همچنان کوچنده باشند و به شیوه زندگی سابق خود ادامه دهند و یا اسکان یابند و اصطلاحاً یکجانشین شوند.

همانطور که گفته شد، عمده فعالیت‌های سازمان امور عشایرایران در خدمات رسانی به عشایر در قالب برنامه ساماندهی به کوچ و اسکان انجام می شود که شامل پنج طرح اصلی زیر است:

1- طرح عملیات اجرایی اسکان.

2- طرح ارائه خدمات پشتیبانی به کوچندگان.

3- طرح مطالعات جامع ساماندهی مناطق عشایری.

4- طرح جایگزینی سوخت فسیلی.

5- نیازسنجی و ارائه نیازهای جامعه عشایری به سایر دستگاه ها

راهنمای خدمات اداره

دستورالعمل ها